Pomimo podnoszenia przez pozwanego wielu zarzutów Sąd podzielił naszą argumentację nakazując pozwanemu opuszczenie mieszkania.
Nasza Klientka zamieszkiwała przez szereg lat wspólnie z konkubentem w kolejnych nieruchomościach stanowiącej jej wyłączną własność. Po rozpadzie związku były partner naszej Klientki nie opuścił dobrowolnie lokalu, a stosunki pomiędzy stronami uległy znacznemu pogorszeniu. Po wytoczeniu powództwa o eksmisję pozwany wskazywał m.in. że wyłożył środki finansowe na zakup nieruchomości, dokonał licznych nakładów na mieszkanie, a nawet upatrywał obrony w tym, że umowa sprzedaży, na podstawie której nasza Klientka nabyła nieruchomość miałaby być nieważna ze względu na jej rzekomą pozorność, wreszcie że żądanie jego eksmisji miałoby być niezgodne z zasadami współżycia społecznego.
W toku procesu wykazaliśmy bezzasadność wszystkich twierdzeń pozwanego czego efektem jest uzyskanie wyroku nakazującego wydanie naszej Klientce lokalu w stanie wolnym od osób i rzecz przez pozwanego, a także oddalenie przez Sąd II instancji jego apelacji co czyni wyrok eksmisyjny prawomocnym.
Podstawą prawną powództwa był przepis art. 222§ 1 k.c., który stanowi, że właściciel może żądać od osoby, która faktycznie włada jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba, że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela prawo do władania rzeczą.
Warto zwrócić uwagę, że w przypadku, gdy strony trwają w konkubinacie i zajmują mieszkanie należące tylko do jednej z osób, uprawnienie osoby niebędącej właścicielem lokalu do korzystania z niego nie wynika z żadnych przepisów prawa, a może być oparte na stosunku prawnym związanym ze stosunkami emocjonalnymi stron. Tego rodzaju stosunek cywilnoprawny podobny jest w podstawowych założeniach do umowy użyczenia. Z uwagi, że jest to rodzaj umowy nie uregulowany ściśle przepisami prawa, stosuje się do niego przepisy ogólne o zobowiązaniach. Zobowiązanie bezterminowe o charakterze ciągłym wygasa natomiast po wypowiedzeniu przez dłużnika lub wierzyciela z zachowaniem terminów umownych, ustawowych lub zwyczajowych, a w razie braku takich terminów, niezwłocznie po wypowiedzeniu. Zatem prawo byłego konkubenta do zamieszkiwania w lokalu naszej Klientki trwało dopóty, dopóki trwał związek partnerski.
Istotnym aspektem orzeczenia jest uznanie zasadności roszczenia o eksmisję byłego konkubenta także z tego względu, iż między stronami nie istnieje więź rodzinna, zatem na naszej Klientce nie spoczywa obowiązek alimentacyjny względem pozwanego, zatem nie jest w żaden sposób zobligowana do zapewnienia mu mieszkania i schronienia.
Podobnie czynienie nakładów na nieruchomość także nie powoduje uznania roszczenia o eksmisję za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, albowiem osoba dokonująca nakładów na nieruchomość, która nie stanowi jej własności (współwłasności) musi mieć pełną świadomość, że czyni je na cudzą nieruchomość, do której nie ma żadnego prawa rzeczowego. Dokonanie nakładów na cudza nieruchomość nie daje tytułu do korzystania z niej, ani nie stanowi skutecznej obrony przed eksmisją. Jeśli nakłady zwiększające wartość nieruchomości faktycznie zostały poniesione mogą podlegać rozliczeniu w odrębnym procesie.
Zespół naszej Kancelarii doradza we wszelkich sprawach związanych z prawem własności. Jeżeli zatem masz problem z nieruchomością, współwłaścicielami, chcesz dokonać podziału nieruchomości bądź zamierzać nabyć bądź zbyć nieruchomość zapraszamy do konsultacji.
