W naszej ocenie na rzecz naszej Klientki powinno zostać zasądzone odszkodowanie oraz zadośćuczynienie w łącznej kwocie ok. 40.500 zł, podczas gdy Sąd I instancji zasądził nawiązkę w kwocie 13.000 zł.
Poza zarzutem dot. niewłaściwego zastosowania przez Sąd przepisów postępowania poprzez zasądzenie nawiązki, podczas gdy istniały podstawy do zasądzenia zarówno odszkodowania jak
i zadośćuczynienia, podnieśliśmy również zarzut rażącej niewspółmierność orzeczonej kwoty nawiązki. Kwota ta była rażąco niska i nie uwzględniała stopnia winy oskarżonego oraz skutków popełnionego przez niego na szkodę pokrzywdzonej przestępstwa.
Sąd II instancji, na skutek wniesionej przez nas apelacji, zmienił zaskarżony wyrok poprzez zasądzenie na rzecz naszej klientki od oskarżonego obowiązku naprawienia szkody oraz kwoty 40.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznane przez nią krzywdy.
Uwzględniając fakt, iż wyrok jest prawomocny, a sądy obu instancji jednoznacznie uznały, że oskarżony jest winny zarzucanego mu czynu, nasza Klientka jest uprawniona również do uzyskania od oskarżonego poniesionych przez nią w toku całego postępowania karnego wydatków, w tym kosztów ustanowienia profesjonalnego pełnomocnika.
Warto również wspomnieć, że na mocy ustawy z dnia 7 lipca 2022 r. o zmianie ustawy Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw wprowadzono do Kodeksu karnego nowe przestępstwo dotyczące uchylania się od wykonania orzeczonego przez sąd środka kompensacyjnego. Zgodnie z art. 244c § 1 K.k. kto uchyla się od wykonania orzeczonego przez sąd na rzecz pokrzywdzonego lub osoby dla niego najbliższej, za przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego, środka kompensacyjnego w postaci obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę albo nawiązki, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Wprowadzenie do Kodeksu karnego ww. przestępstwa uzasadniano potrzebą zabezpieczenia majątkowych interesów pokrzywdzonego w związku z popełnionym na jego szkodę przestępstwem.